Al geruime tijd zijn we bezig om deze kerk te redden van de ondergang. Niet de stenen staan op het spel, maar haar rol als kerk, voor de eredienst.
De parochie (het bestuur) wil eruit. En zoals dat tegenwoordig gaat, volgt de meute al snel de bureaucratie, want die weten immers waar ze mee bezig zijn. Expertocratie.
Echter ik geloof daar niet in, dat het bestuur het allemaal weet, ook experts en mensen met verantwoordelijkheid kunnen het mis hebben, of bang zijn voor wat hen zou kunnen bedreigen.
Persoonlijk kun je dat mensen niet zomaar kwalijk nemen, maar het is niet een reden om dan maar achterover te leunen, althans niet voor mij. Tijdens corona niet, en nu niet.
Mensen zullen me dan opruiend vinden, lastig, want ik verstoor de transitie die ze voor ogen hebben. Dat is dan jammer. Het is niet mijn bedoeling om ruzie te zoeken, ik cancel niemand, maar ik zwijg niet, ga niet mee in de verhalen die men aanhangt, zelfs al is het een meerderheid. Juist niet. Belangeloos is niemand, ook de zelfbenoemde experts niet.
Dat betekent niet, dat ik niet op zoek ben samen met anderen naar een duurzame oplossing voor deze kerk, niet alleen voor mezelf, maar ook als mogelijk voorbeeld voor andere plaatsen.

De gelovigen van de transitie zullen namelijk binnen 10 jaar opnieuw voor een dilemma staan als deze, en wat dan?Vele kerken gaan de komende 10 jaar dicht, en op vele plaatsen zal de overheid geconfronteerd worden met verval, juist op het moment dat de kolossale fouten uit het verleden van diezelfde overheid haar tol gaan eisen, de mislukte energietransitie, de de-industrialisatie, het oorlogsmennen, de zwendel met het bijdrukken van Euro’s, de inflatie, corona, de lijst van technocratische en bureaucratische missers is eindeloos. En op dat moment komt de samenleving met al haar kerken, al haar achterstallig onderhoud in het cement van de samenleving aankloppen bij de overheid. De overheid die alles regelde, en de mens lui maakte, de overheid die alle inventiviteit uit de mens geslagen heeft, de ondernemer, de boer, alles onder de vleugels van vadertje staat. De burger die mateloos lui is geworden, en bij elke tegenslag of probleem de overheid aanroept. En een een ieder die daar vragen bij stelt is een gevaar, welkom in de DDR…

Is in dat licht nog enige toekomst voor deze en andere kerken mogelijk? Ik weet het eerlijk gezegd niet, ik weet natuurlijk ook niks zeker. Tot die tijd houden we de moed er maar in, proberen we van alles, en ja, dan maak je wel eens brokken, of moet je soms water bij de wijn doen, met mensen meegaan die misschien anders denken maar een gedeeld belang hebben met je. Dat is natuurlijk geheel tegen de tijdgeest in, waarin mensen zich direct distantiëren van een ander als deze niet 100% meegaat in het geldende narratief.We leven in totalitaire tijden, en wie het ziet, ligt eruit.

Mijn droom: De Bonifatiuskerk als lichtend middelpunt in een gerevitaliseerde binnenstad waar mensen willen zijn en wonen, met een mooie tuin, met wat horeca o.i.d., een kerk die alle dagen openstaat. Waar in de zomer rust heerst, waar je binnen de vogels buiten hoort fluiten. Een plek waar gebeden kan worden, waar zo nu en dan ook gevierd of gerouwd kan worden. Een kerk die niet ‘rendabel’ hoeft te zijn. (maar dus een beroep doet op mensen die wel zelf de mouwen opstropen, letterlijk) Een kerk waar niet het evangelie van de staat wordt gepredikt, maar die kan zijn wat ze is, een vingerwijzing Gods, waar mensen zelf die God op hun wijze mogen invullen en vinden. Een kerk die gedragen wordt als een volkstuincomplex.. alles uit liefde voor de oogst.
En dat kan ook prima zonder parochie, zeker in de toekomst. Maar je hebt samen ook een verantwoordelijkheid na een ‘scheiding’ om dit een beetje subtiel aan te pakken. En wat je vooral nodig hebt, is een open blik, het loslaten van oud geloof, het onder ogen zien van de realiteit. Want de realiteit wint altijd. De winnaar van vandaag is de verliezer van morgen.En als het niet lukt, dan lukt het de volgende. Kathedralen bouw je niet in één generatie. De wereld is niet af, ook niet na de transitie.

Overigens, voor de Dominicuskerk geldt hetzelfde, ze is even waardevol, de realiteit komt daar ook vroeg of laat aan. Waan je niet veilig, omdat je toevallig hoort bij de meute, om maar even terug te grijpen op de DDR… 😉 Uiteindelijk komt iedereen voor de keus te staan, meegaan met de leugen, of de ongemakkelijke weg naar de waarheid zoeken, of verloren gaan.